دانکوب

ما انسان‌ها همیشه این‌قدر دنیاپرست و مال‌اندوز نبودیم! زمانی بود که اجداد ما ساعت 5 صبح از غار می‌زدند بیرون و می‌زدن دنبال اسب‌های وحشی تا اون‌ها رو شکار کنن. شاید هم دست بر قضا خرسی ببری پلنگی چیزی می‌زد دنبالشون و باید فرار می‌کردن. خلاصه زندگی ما در روزی 13 14 ساعت تعقیب و گریز خلاصه می‌شد و اگر هم زمانی باقی‌مانده بود؛ درباره خدایان باستان فکر و خیال می‌کردیم تا هیولای خواب بر ما چیره بشه و صدای ما رو خاموش کنه! همه این‌ها گذشت تا اینکه یکی از اون آدم‌ها یه روز به این فکر افتاد که چرا این همه برای غذا باید سختی بکشیم و کشته بدیم؟ خب هرچی می‌خوایم رو می‌کاریم و برای خودمون پادشاهی می‌کنیم. انسان خردمند، اون روز به توهم پادشاهی، چندین قرن بردگی رو به جون خرید. بردگی که تا امروز هم ادامه داره! در این مطلب می‌خوام با استناد به کتاب "انسان خردمند" و "انسان خداگونه" دکتر یووال نوح هراری این مسئله رو بررسی کنم.

مکان‌های احتمالی وقوع انقلاب کشاورزی⁽¹⁾

• انقلاب کشاورزی چرا و چگونه؟

انقلاب کشاورزی به طور کاملا خودجوش و تقریبا همزمان از چندگوشه دنیا به چند شکل مختلف شروع شد. وقتی اسم انقلاب کشاورزی میاد؛ در ذهن خیلی از ماها این مفهوم تداعی میشه که شروع سعادت و رستگاری و هوشمندی بشر در اون زمان برای اولین بار کلید خورده. در حالی که انقلاب کشاورزی هم عوارض خودش رو داشت. عوارضی که تا ابد گریبان‌گیر بشریت خواهد بود. ما آزادیمون رو برای چیزی قربانی کردیم که هرگز بدستش نخواهیم آورد: احساس رفاه!⁽²⁾

بطور کلی میشه گفت با ثبات‌ترین و مقاوم‌ترین گونه‌ها، جاندارانی هستن که می‌تونن از چندین روش مختلف غذا و انرژی مورد نیاز خودشون رو تامین کنند. در واقع هرچه ما رژیم غذایی متنوع‌تری داشته باشیم؛ در زمان قحطی و انقراض غذا کمتر آسیب می‌بینیم.⁽³⁾ ما انسان‌ها خیلی قبل از اینکه کت شلوارپوش و آیفون به دست شویم؛ همه چیزخوار بودیم. ما از مغز استخوان به جا مانده از حمله شیرها به گله بوفالوها تا علف‌های شیرین و آبدار ساوان تغذیه می‌کردیم.⁽⁴⁾ ما حتی تا سیبری و استرالیا هم پیش‌رفته بودیم و با وجود همه قحطی‌ها به دلیل رژیم بی‌نظیر غذاییمان زنده مانده بودیم! کشاورزی در واقع مساوی با محدود کردن منبع غذایی ما بود. انسانی که از صدها نوع علف در صحرا تغذیه می‌کرد؛ حالا تغذیه‌اش به دانه جو و ساقه گندمی بند بود. در واقع کافی بود ما کمی بدشانسی می‌آوردیم و گندم منقرض می‌شد تا ما هم به درک واصل شویم.⁽⁵⁾

ولی چرا چنین اتفاقی افتاد؟ خب ما می‌خواستیم جاوانه باشیم. دلمون نمی‌خواست 40 ساله که شدیم تاریخ مصرفمان تمام شده باشد. دلمون نمی‌خواست از هر 10 فرزند 6 7 تا رو از دست بدیم . دلمون می‌خواست پادشاهی کنیم و مجبور نباشیم از جایی به جای دیگه بریم. طبیعت خودش یه سیستم خودتنظیمی داره. اگه تعداد ما آدم‌ها مثلا از ده هزار نفر تو یه منطقه بیشتر می‌شد؛ به علت نبود غذا، چند نفر از ما از گرسنگی تلف می‌شد و دوباره جمعیت و غذا به تعادل می‌رسید. برای اینکه بتونیم جمعیت‌مون رو به این تقریبا 7.5 میلیارد نفری که امروز هست برسونیم؛ لازم بود این چرخه رو بشکنیم و قدم اول، تامین غذا بود.^{(6) (7)}

شاید فکر کنید کشاورزی کار سختی نیست. حداقل از شکار کردن و در علفزارها گشتن کار ساده‌تریه ولی نه در واقع این‌طور نیست. وقتی شما گندم می‌کارید؛ باید ابتدا خاک رو برای پذیرش دانه‌هاش نرم و مرطوب کنید. فراموش نکنید که ما هنوز گاو آهن نساختیم و همه اینا رو باید با دست خالی انجام بدید. بعد باید زمین رو مرطوب کرد. در واقع ما در هرجایی نمی‌تونیم زراعت کنیم. از طرفی هنوز به فناوری‌های انتقال آب هم دست پیدا نکردیم. در طول کاشت گندم باید مواظب باشیم که علف‌های هرز کنار گندم سبز نشن. در واقع گندم از یه نوزاد چندماهه بیشتر مراقبت می‌خواد. خب شاید بگید با ابزارهایی مثل گاوآهن میشه این کارها رو خیلی راحت‌تر انجام داد. بله حرف شما درسته ولی نباید فراموش کنید که برای ساخت گاوآهن، حالا یه شغل جدید در کنار کشاورزی بوجود میومد و ما انسان آهنگر هم می‌داشتیم. به همین ترتیب همین‌طور شغل‌ها و مشغله‌ها بوجود اومد و رسیدیم به اینجا. در واقع دلیل اصلی که ما اینجاییم انقلاب کشاورزیه! ⁽⁸⁾ موقعیت امروز ما قطعا اون پادشاهی نیست که هزاران ساله منتظرشیم؛ هنوزم که هنوزه، بعد از اون همه سال تلاش می‌کنیم به اون امپراطوری رویایی دست نیافتنیمون برسیم و همچنان با یه سرعت باورنکردنی تکنولوژی رو پیش می‌بریم تا رفاه رو گسترش بدیم اما هرچه پیش می‌ریم؛ از تعداد بلایا و مشکلاتمون کم نمیشه. شاید امروز از گرسنگی نمی‌ریم یا با یه سرماخوردگی منقرض نشیم ولی با درد و رنج‌هایی سر و کله می‌زنیم که دست کمی از اون‌ها نداره؛⁽⁹⁾  و چه کسی میدونه این بشر کشاورز برده از آب در آمده که روزی 10 12 ساعت کار می‌کند تا به آرامشی برسد که هیچوقت طعمش را نخواهد کشید؛ صد سال دیگر چه وضعی خواهد داشت!

ممکنه انقلاب کشاورزی دیگه‌ای هم در راه باشه؟ انقلابی که این دفعه برای رهایی بشر از هزینه‌های کشاورزی گام برداره؟ بورس فراید ریچ در این سخنرانی دربارش توضیح میده: (ویدئو زیرنویس فارسی هم داره می‌تونید انتخاب کنید)

2. همه چیزخواری، الینا بردفورد

4. انسان خردمند ص 91

5. انسان خردمند ص 217

6. توسعه کشاورزی، سندی کلینتون

7. انسان خردمند ص 175 242

8. انقلاب کشاورزی آغازگر تمدنی دیگر، جاناتان کلارک

9. بشریت در چنگ مدرنیته، آدام گرین

قبلا که در میهن‌بلاگ، رزبلاگ و . می‌نوشتم؛ امکان طراحی نظرسنجی 4گزینه‌ای وجود داشت. این نظرسنجی گوشه وبلاگ نمایش داده می‌شد و 99 در اوقات به سوال "این وبلاگ چقدر خوبه؟" و جواب‌های "عالی ، خوب ، متوسط و بد" خلاصه می‌شد. بلاگ بیان خوشبختانه یا متاسفانه همچین امکانی نداشت و باعث شد در طول چند سالی که اینجا می‌نویسم؛ به نظرسنجی فکر نکنم. اخیرا درگیر طراحی یه قالب جدید برای وبلاگ بودم و شک داشتم که چه نوع طراحی مورد پسندتر واقع میشه. این شک کم کم به مطالب هم تعمیم داده شد. واقعیت این بود که نمی‌دونستم شیوه جدیدی که برای نوشتن انتخاب کردم بهتره یا نه! بهترین کار نظرسنجی بود ولی نه به شیوه سنتی میهن بلاگ!

اول باید مشخص می‌کردم چه مواردی قراره توی نظرسنجی مورد ارزیابی قرار بگیره. نظرسنجی باید در عین اینکه همه‌جانبه و کامل می‌بود؛ خلاصه، جمع و جور و ساده هم می‌شد تا مخاطب خسته و گیج نشه. برای نظرسنجی از سرویس Google froms استفاده کردم. این سرویس علاوه بر امنیت و رایگان بودن؛ امکان زیادی هم در اختیار شما می‌ذاره و در نهایت هم تحلیل مناسبی بهتون ارائه میده.

نظرسنجی در 5 محور شناخت وبلاگ، محتوا و مطالب، قالب و تجربه کاربری، امکانات و سایر موارد و یه جمع‌بندی کلی انجام شد. 323 نفر تا این لحظه که پست رو می‌نویسم در نظرسنجی شرکت کردن و گزارشاتی که پایین ارائه شده بر اساس آراء این این افراده.

• چقدر دانکوب رو می‌شناسید؟

در وهله اول، باید می‌دونستم مخاطبین من از چه جنسین؟ تعداد مخاطبین ثابت وبلاگم بیشتره یا افرادی که گذرا به وبلاگ سر زدن؟

تقریبا 80 درصد افرادی که توی نظرسنجی شرکت کردن بیش از چندماه هست که مخاطب دانکوبن. این نشون میده دانکوب در حفظ خواننده‌های قدیمیش موفق عمل کرده.

سوال دوم درباره نحوه آشنایی با دانکوب بود. بیشتر از نصف افراد از طریق وبلاگ‌های دیگه با دانکوب آشنا شده بودن که این اهمیت لینک شدن و ارتباط داشتن رو نشون میده. تقریبا یک پنجم هم از طریق گوگ و موتورهای جستجوگر اینجا رو شناخته بودن!

سومین سوال از این جهت اهمیت داشت که من نویسنده بتونم با ریتم بازدید مخاطبینم آشنا و بر اساس اون مطلب منتشر کنم. تقریبا نصف کاربرها هفتگی یا ماهانه به وبلاگ سر می‌زنن. این نشون میده انتشار پست هر ده روز یه بار میتونه روند مناسبی باشه تا هم مخاطب خسته نشه و هم همه مطالب دیده بشه.

• محتوای وبلاگ رو چطور ارزیابی می‌کنین؟

اکثریت کاربرها مطالب رو کامل میخونن و براشون جالبه که این جای خوش‌حالی داره. البته رای درصدی هم نشون دهنده اینه که سرآغاز مطالب به جذابیت خود پست نیست و جای بهبود داره.

تغییر زبان نوشتاری از کتابی به محاوره‌ای یکی از تغییراتی بود چند ماهی هست روی مطالب اعمال کردم و برام مهم بود بدونم خواننده‌ها این رو می‌پسندن یا نه. 83 درصد افراد با این تغییر مشکلی نداشتن و 10 درصد هم زبان رسمی رو ترجیح می‌دادن. 

بعضیا مطالب طولانی رو دوست دارن و بعضیا هم نه! تعداد موافقین و مخالفین طولانی بودن پست‌ها تقریبا برابر بود. نتیجه اینکه از این به بعد سعی در خلاصه کردن و تبدیل یه پست به چند پست می‌کنم.

• ظاهر وبلاگ و قالب

یکی از مواردی که بر سرش بین علما (!) اختلاف افتاده بود؛ وجود یا عدم وجود ستون(های) کناری بود. یکی از نگرانی‌ها در این‌باره این بود که اکثر کاربرها عادت کردن به قالب‌های دو ستونه. حالا اگه ما اینو حذف کنیم؛ مخاطب سردرگم نمیشه؟ این نظرسنجی نشون داد نه! :)

در موارد ظاهری، فونت و اندازه اون یکی از مهم‌ترین موارده. مثلا خوندن یه مطلب طولانی با فونت تاهما ریز از موارد نقض حقوق بشر و جنایت علیه انسانیت به شمار میاد! از همون اول روی بحث فونت حساسیت زیادی داشتم و برای اطمینان هم به نظرسنجی اضافش کردم. 93 درصد از فونت ایران‌سنس راضی بودن و 20 درصد نسبت به اندازه فونت گلایه داشتن که در آینده امکان تنظیم دستی اندازه فونت فراهم میشه.

• امکانات و چیزای دیگه

نصف پاسخ‌دهنده‌ها از امکانات راضی بودن و حدود یک سوم هم منوهای خلوت‌تر رو ترجیح می‌دادن. برای حل این مشکل، در طراحی قالب‌های بعدی امکانات کمتر ضروری رو به حاشیه می‌بریم. راستی نظرات افرادی که نظر دیگه‌ای داشتن هم خونده شد و لحاظ خواهد شد.

• حسن ختام!

در واقع همون نظرسنجی میهن‌بلاگیه! یه امتیاز واحد و کلی کمک می‌کنه بشه بهتر پیشرفت وبلاگ رو سنجید و در نظرسنجی‌های بعد داده‌ها رو با هم مقایسه کرد. امتیازی که دانکوب در اولین نظرسنجی گرفت، 7.6 از 10 بود :)

اگه در نظرسنجی شرکت کردین ازتون ممنونم. اگر هم فرصت شرکت نداشتید؛ تا چند روز آینده نظرسنجی باز میمونه و می‌تونید شرکت کنید. اگه شما هم وبلاگ‌نویس هستین؛ حتما به فکر نظرسنجی باشید. نظرسنجی بهتون کمک میکنه تصورات غلطتتون درباره خواننده‌ها رو تصحیح کنید و از ایراداتی که مطلع نبودین آگاه بشید. اگه فکر می‌کنید موردی هست که باید در نظرسنجی میومد و نیست؛ کامنت بفرستید و بگید.

اگه پادکست گالینگور رو نمی‌شناسید؛ اول این پست رو بخونید. دومین اپیزود گالینگورکست درباره یه کتاب علمی‌تخیلیه. کتاب انسان‌ها نوشته مت هیگ رمان‌نویس بریتانیایی، داستان یه آدم فضاییه که به واسطه ماموریتی که بهش واگذار شده در قالب یه انسان اومده به زمین. این آدم فضایی با سوالات و بن‌بست‌های زیادی درباره ما آدما دچار میشه و کارهایی که در طول رمان انجام میده؛ باعث میشه بیشتر به فکر فرو بریم.

گویندگان قسمت دوم پادکست، مستور (گوینده اصلی) و نئو تد (خواننده بریده‌ها) هستن. میکس و انتخاب آهنگ توسط علی فدایی انجام شده و نویسندش هم من بودم.

این پایین اطلاعات تکمیلی درباره کتاب که شاید براتون جالب باشه رو گذاشتم:

• به قلم مت هیگ!

مت هیگ یه نویسنده گمنام در ایرانه (البته اونور آب هم جزء مشاهیر نیست ولی خب طرفدار داره!). هیگ 44 سال پیش در بریتانیا به دنیا اومد. هیگ تجربه نوشتن رمان‌های علمی‌تخیلی و غیر از اون رو داشته و هم برای کودکان و هم بزرگسال‌ها کتاب نوشته. معروف‌ترین کتابش "دلایل زنده ماندن" هست که در پرفروش‌ترین‌های نیویورک‌تایمز قرار گرفت و 46 هفته هم در لیست ده کتاب برتر بریتانیا بود. یکی دیگه از رمان‌های علمی‌تخیلی اون، "چگونه زمان را متوقف کنیم" نام گرفته. داستان این رمان درباره مردی هست که 40 ساله به نظر میاد ولی در واقع 400 سالشه و افرادی مثل شکسپیر رو هم در طول عمرش ملاقات کرده! هیگ برای این رمان هم برنده جایزه شد. ظاهرا قراره از کتاب "پسری به نام کریسمس" اون یه فیلم سینمایی ساخته بشه. علاوه بر همه اینا هیگ تجربه ترانه‌سرایی هم داره و چندتا از آهنگ‌های اندی بروز رو هم نوشته!

هر کتابی، حاصل قرار گرفتن ذهن انسان در یک وضعیت مشخص است. همه‌ی کتابها را کنار هم بگذارید تا همه‌ی آنچه را به اسم انسان و انسانیت می‌شناسیم یک‌جا ببینید. هر بار که یک کتاب خوب را می‌خوانم، احساس می‌کنم در حال خواندن یک نقشه هستم. نقشه‌ی یک گنج. و گنجی که به سمت آن هدایت می‌شوم، خودم هستم

متن پادکست

آهنگ‌های استفاده شده

اگه کتاب انسان‌ها رو خوندین؛ بگید نظرتون دربارش چی بود؟ اگرنه، بگید با شنیدن این پادکست ترغیب شدین برید سمتش؟ اگه این اواخر کتاب خوب و گمنامی خوندید؛ معرفیش کنید تا توی قسمت‌های بعد نقدش کنیم!

این پست هم معرفی‌نامه پادکست هست و هم درباره قسمت اول پادکست گالینگور می‌نویسم. احتمالا الان کمی گیج و متعجب به مانیتور زل زدین که پادکست چیه این وسط؟ این از کجا اومد دیگه؟ در این مطلب همه این‌ها رو توضیح میدم و میگم چرا پادکست؟ چرا گالینگور؟ و چرا شهر ها!

• چرا پادکست؟

خب آدم‌ها روز به روز سرشون شلوغ و شلوغ‌تر میشه و از طرفی وقت تلف شدشون هم بیشتر میشه. بشر داره به سمتی میره که اکثر کارهاش رو با چشم و دستاش انجام میده (به لطف کامیپوترها) و کمتر از گوش و دهنش استفاده می‌کنه. به همین دلیل شاید پادکست گزینه مناسبی باشه برای انتقال محتوا. پادکست کمک می‌کنه که شما multi tasking بشید در واقع. مثلا همون‌طور که دارید آشپزی می‌کنید؛ می‌تونید به پادکست هم گوش بدید یا مثلا توی ترافیک، مترو و . نه تنها خودتون رو سرگرم نگهدارید بلکه تا حد زیادی هم از آلودگی صوتی راحت بشید! البته ناگفته نماند که یادگیری از طریق شنوایی (اونم حین انجام دادن یه کار دیگه) خیلی خیلی کمتره و پادکست گزینه مناسبی برای مطالبی که تمرکز بالایی می‌طلبن نیست!

• گالینگور دیگه چیه این وسط ؟!

اجازه بدین با اسم کتاب شروع کنم. اگه اهل کتاب خوندن باشید؛ حتما این اسم رو شنیدید. اگر کتاب جلد سخت خریده باشید؛ حتما دیدید که در بخش جنس جلد کتاب عبارت "گالینگور" ذکر شده. گالینگور در واقع اسم پارچه‌ای هست که برای جلد کتاب‌های جلد سخت (hardcover) به کار گرفته میشه. در کتاب‌های گالینگور به این علت که صفحات در واقع به جلد دوخته می‌شن؛ مقاومت و دوام بیشتری دارن و ما هم به همین دلیل اسم "گالینگور" رو (بعد از گیس و گیس‌کشی و مذاکرات فشرده فراوان!) برای پادکست معرفی کتاب انتخاب کردیم.

در گالینگور ما کتاب‌ها رو نقد می‌کنیم. سعی‌مون بر این هست که کتاب‌هایی رو انتخاب کنیم که در عین خواندنی بودن؛ گمنام هم باشند. همین‌طور در مورد کتاب‌هایی که ترجمه‌های متعددی دارن؛ مترجم‌ها و ناشرها رو هم مقایسه خواهیم کرد تا بتونید راحت‌تر تصمیم بگیرید. در کنار نقد کتاب، بریده‌هایی از بخش‌های جالب کتاب هم در نظر گرفته شده تا با قلم نویسنده هم آشنا بشید!

• قسمت اول، شهر ها نوشته دیوید بنیوف

اولین قسمت از پادکست گالینگور رو به کتاب شهر ها اختصاص دادیم که احتمالا در پست قبلیم دربارش خوندید. اما این معرفی کاملا متفاوت و کامل و جامع‌تر هست و پیشنهاد میکنم از دستش ندید. خب یه راست بریم سر اصل مطلب. مشک آن است که خود ببوید نه آنکه عطار بگوید!

این پادکست رو می‌تونید در سایت‌های زیر هم بشنوید:

گویندگان این قسمت از پادکست، مسیریکا و یاسین بودن. میکس و انتخاب آهنگ توسط علی فدایی انجام شده و هماهنگی‌ها رو هم نئو تد انجام داده. نویسنده متن این قسمت هم من بودم :)

پادکست رو گوش کنید و بگید چقدر پادکست رو به وبلاگ متنی ترجیح میدید؟ زمانش چطور بود؟ گوینده‌ها، کیفیت متن و . چطور؟

یه کتاب درباره جنگ و در عین حال به دور از جنگ! داستان دو نوجوان که در شهر لینگراد¹ شوروی توسط ارتش نازی محاصره شدن. داستان این کتاب از زبان شخص اول و کاراکتر اصلی داستان که یه پسر 17 ساله به اسم "لف" هست روایت می‌شه. داستان از زمان حال و جایی شروع میشه که نویسنده داستان -دیوید بنیوف- به ملاقات پدربزرگ روس‌تبارش که در نبرد لینگراد حضور داشته میره و ازش می‌خواد خاطرات اون دوران رو براش تعریف کنه تا اونا رو کتاب کنه. این پدربزرگ همون "لف" هست در واقع. البته داستان تخیلیه و واقعی نیست اما نویسنده کاملا این‌کاره بوده و به شرایط اجتماعی و وقایع تاریخی او زمان کاملا آشنایی داشته!

طرح جلد کتاب نسخه اصلی و نسخه نشر هیرمند

این رمان احتمالا با همه رمان‌های جنگی و تاریخی‌تخیلی دیگه‌ای که خوندین متفاوته. بنیوف در این داستان شرایط اجتماعی و مشکلات یک شهر در حال محاصره رو به روی کاغذ میاره. در این رمان هیچ جنگ کلاسیکی رخ نمیده. هیچ روایتی از درگیری هزاران سرباز و توصیف میدان جنگ نخواهید خوند بلکه نویسنده شما رو به پشت صحنه جنگ می‌بره. جایی که انسان‌ها در حال تقلا برای بقا دست به هرکاری می‌زنن و هر ثانیه منتظرن یه بمب از آسمون بیفته زمین و همه چی رو تموم کنه!

توییت یه کاربر درباره کتاب: درحالی که همه دارن به دیوید بنیوف بخاطر گیم آف ترونز بد و بیراه میگن (من فقط یکمشو دیدم). من میخوام بگم که رمان شهر ها بدون شک یکی از بهترین رمان‌های نوشته شده در دهه‌های اخیره! حتما جزو ده‌تای اول هست و شاید جزو 5 تای اول هم باشه!

حالا در این هیاهو و خشونت، دست تقدیر دو نوجوون به اسم لف و کولیا رو کنار هم قرار می‌ده؛ نوجوون‌هایی که در عین ناامیدی، هنوز سرزنده هستن و شوق زندگی دارن. لف شخصیت بچه سال و بی‌تجربه داستانه. لف قرار داده شده تا من و شمای خواننده که با جنگ آشنا نیستیم؛ قدم به قدم به لف پیش بریم و در وحشت و هیجان و امید و ترس غرق بشیم. کولیا اما وجه تمایز این رمان با رمان‌های دیگست. کولیا همون شخصیت طنزی هست که شما رو حسابی می‌خندونه. حتما تا آخر داستان عاشقش می‌شید. طنزی که دیوید بنیوف به کار می‌بره اما طنز پوچ نیست. طنزی هست که با تلخی آمیخته شده. طنزی که به ما نشون میده چقدر جنگ تلخه و افراد جنگ‌زده تلخ‌تر و چقدر این سرنوشت تلخ خنده‌دار می‌تونه باشه! با کولیا خواهید دید که آدم چه موجود ضعیف و تنهایی هست. موجودی که به راحتی می‌میره و فراموش میشه!

کمی هم از سیر داستان بگم. بنیوف خیلی ماهرانه حواسش هست شما حوصلتون سر نره. مدام ماجراهای جدید بوجود میاره و دقیقا از راهی که فکرشو هم نمی‌کنید مشکل رو حل می‌کنه! به طوری که یکهو به خودتون میاید و می‌بینید 100 150 صفحه خوندین و متوجه نشدید!

توصیفات هم فوق‌العاده قوی هستن. شما هر خط کتاب رو با پوست و گوشتتون حس می‌کنید و فضای سرد زمستانی لینگراد، ترس از غافل‌گیر شدن توسط نازی‌ها، خشم و افسردگی جاری در جامعه و عشق کاراکترها به هم رو کاملا حس خواهید کرد. که حتما جز این هم از فیلم‌نامه‌نویس Game of thrones انتظار نمی‌رفت (حالا بگذریم از فاجعه‌بار بودن فصل آخر سریال!).

البته اشکالاتی هم طبیعتا به داستان وارده مثلا محمد در گودریدز در این‌باره می‌نویسه:

داستان در ژانر هیستوریکال فیکشن نوشته شده. یعنی بستر تاریخی داستان واقعیست و نویسنده فقط به بعضی جاها بال و پر داده و یا کم و زیاد کرده. یک بار دیگر به آمارها درباره محاصره‌ی لنینگراد برمی‌گردم. ارتش آلمان نازی در دو سال و سه ماه محاصره لنینگراد، 150000 گلوله توپ و خمپاره به سوی آن پرتاب کرد و هواپیماهای آلمانی بیش از 107 هزار بمب بر سر مردمان این شهر ریختند. و 1000 دستگاه تانک و 1500فروند هواپیمای نازی بطور شبانه روزی این شهر روسیه را مورد حمله قرار می‌دادند. در طول دوران محاصره از رادیو صدای تیک تاک پخش می‌شده که یعنی نفس‌های شهرتان به شماره افتاده تا روحیه مردم تضعیف شود. توی مقدمه دیوید بنیوف گفته به پدربزرگم گفتم من می‌خواهم در مورد لنینگراد بنویسم. به نظر من بنیوف در مورد لنینگراد ننوشته، وقتی که توی داستان زیاد گلوله شلیک نمی‌شود؛ صدای خمپاره نمی‌آید و هواپیماهای آلمانی زیاد شهر را بمباران نمی‌کنند. توقع داشتم حین خواندن داستان سرمای زمستان 1942 تا مغز استخوانم نفوذ کند و با جیره روزانه‌ی 150 گرمی نان احساس گرسنگی کنم و با صدای تیک تاک رادیو، تا مدتی از صدای تیک تاک ساعتم خودم هم بترسم.

و اما ترجمه و نشر! این کتاب رو رضا اسکندرآذر ترجمه و نشر هیرمند به چاپ رسونده. مترجم الحق آدم کارکشته‌ای هست. بخش‌هایی از کتاب رو که با نسخه اصلی مقایسه کردم؛ به بهترین وجه ممکن داستان رو منتقل کرده بود. جمله‌بندی‌ها روان و دلنشین هستن و نویسنده در بازگردانی اصطلاحات و کنایه‌ها هم موفق عمل کرده. تقریبا میشه گفت نویسنده هیچ چیزی رو سانسور نکرده و مواردی رو که ناچار بوده در لفافه گفته و کاملا به اثر وفادار بوده. من نسخه فیزیکی این کتاب رو خوندم و طراحی جلد، جنس کاغذ، فونت و . کاملا مناسب بود.

اگه علاقه‌مند به خرید کتاب هستین؛ می‌تونید نسخه الکترونیکش رو از فیدیبو خریداری کنید. همینطور اگه مایل به خرید نسخه فیزیکی هستین؛ می‌تونید از سایت نشر هیرمند اقدام کنید.

راستی ممنون از تد که این کتاب رو بهم معرفی کرد :) می‌تونید نقد این کتاب از زبون خودش رو اینجا بخونید.

1. اسم شهر در واقع سنت‌پترزبورگ بوده ولی اون زمان ملت انقلاب کرده بودن و جوگیر بودن و . اسمشو گذاشته بودن لینگراد یه وقت اسامی طاغوتی رو شهراشون نباشه :)

معلم درباره قانون القای الکترومغناطیسی فارادی و قانون لنز و صحبت می‌کرد و از ارتباطش با جامعه بشریت گفت ارتباط جالب و عجیبیه. تعریف این قانون به این صورته که هرگاه شار مغناطیسی که از یک مدار بسته می‌گذره تغییر کنه؛ در اون نیروی محرکه الکتریکی القا میشه که اندازه اون با اندازه تغییرات شار متناسبه. (نفهمیدید؟ عیب نداره ما هم به زور فهمیدیم :) به زبان ساده یعنی اینکه هر گاه تراکم خطوط میدان مغناطیسی گذرنده از یه حلقه تغییر کنه؛ اون حلقه برای مقابله با این تغییر یه میدان دیگه بوجود میاره. حالا اگه این تغییر کاهشی باشه؛ حلقه میدان رو تقویت میکنه تا به حالت قبلی برگرده و اگه افزایشی باشه اونو ضعیف میکنه. به عبارتی حلقه ما محافظه‌کاره و از تغییرات استقبال نمی‌کنه و به دنبال پایداری هست! اما این چه ربطی به جامعه داره؟

در واقع یه قانون لنز بر ذات همه ما انسان‌ها حاکمه قانونی که منشاء حسادت و دلسوزی‌های ما هست. مثلا فرض کنین پسرعمه‌تون با اینکه یه کارمند معمولی و همرده شما هست؛ هرسال ماشینش رو عوض می‌کنه؛ سفر میره و مهمونی میده. در حالی که زندگی شما خیلی روتین درحال گذره، اون ارتقا شغلی می‌گیره و در حال پیشرفته. واکنش شما طبیعتا اینه که طرف پاچه‌خاری میکنه یا رشوه می‌گیره یا اختلاس کرده و . . به عبارتی شما تغییرات مثبت زندگیش رو بر نمی‌تابید. یه مثال دیگه می‌زنم. همسایه 70 ساله شما رفته مو کاشته و تجدید فراش کرده :) واکنش شما و اطرافیانتون اینه که از سنش هم خجالت نمی‌کشه پیرمرد فلان شده. الان وقت فلان کاره؟ بازم یه تغییر دیگه که ما برنمی‌تابیم!

خب آیا این فقط درباره پیشرفت‌ها هست؟ آیا همه قضیه اینه که ما حسودیم؟ طبیعتا نه! فرض کنید همون پسرعمه نازنین‌تون که به جرایم مختلف متهمش می‌کردید؛ در اثر یه تصادف آسیب ببینه و زمین‌گیر بشه. واکنش شما؟ به طرز عجیبی ناراحت می‌شید! چه بسا چند شبی هم در بالین بیمار به سر ببرید و اشک و آه و نذر و نیاز راه بندازید. این دفعه دیگه چرا؟ چون پسرفت کرده و ما این پسرفت رو هم مثل پیشرفت دوست نداریم. در واقع مشکل ما با خود تغییر هست چه مثبت چه منفی! ما میخوایم زندگی اطرافیان‌مون و همه پدیده‌های اطرافمون کاملا یکنواخت و قابل پیش‌بینی باشن. 

در واقع همین میل به ثبات محیط هست که هنجارها رو بوجود میاره. مثلا 30 سال پیش شما رو با مدل موی آلمانی دانشگاه راه نمیدادن! 100 سال پیش مدرسه رفتن دخترها رو جایز نمی‌دونستن. 130 سال پیش واکسن رو بدشگون می‌دونستن (هرچند هنوزم حیواناتی وجود دارن که چنین عقایدی دارن :) همین میل به ثبات گاهی باعث مقاومت در برابر حقیقت میشه. در واقع ما نمی‌خوایم بذاریم چیزی ذهنمون رو مشوش کنه و به ما ثابت کنه که چندهزار سال از زندگی‌مون رو بر ستون‌های اشتباهی بنا کردیم.

گالیله به دادگاه تفتیش عقاید کشیده شد چون حاضر نبود حرف بی‌دلیل کلیسا مبنی بر تخت بودن زمین رو بپذیره

ما انسان‌ها، ما موجوداتی که خودمون رو خردمند جلوه می‌دیم؛ شاید فقط افرادی باشیم که خودشون رو در حاشیه امن‌شون زندانی کردن و برای ماندن در اون توجیهات فلسفی و مذهبی و علمی میارن و این وسط، کسایی هم بودن که این حاشیه رو شکستن و درد و رنج این شکستگی رو هم تحمل کردن تا به ما ثابت کنن که شاید اونی که ما می‌ترسیم بهش نزدیک بشیم هم چیز بدی نباشه. اما ما در عوض چیکار کردیم؟ اوناها رو انکار کردیم و به زندان انداختیم یا شکنجه کردیم. 

اون‌هایی که قاشق رو در دست چپ گرفتن و چنگال رو به دست راست دادن؛ اون‌هایی که به جای شنا توی رودخونه روی اون پل زدن؛ اون‌هایی که به جای راه رفتن پرواز کردن؛ همون‌هایی که تونستن اول به خودشون و بعد به مرزهای دروغین اطرافشون محکم نه! بگن؛ در نهایت ابراهیم، محمد، بودا، نیوتون، انیشتین، گالیله، داروین، خیام، رازی، بوعلی، مولوی، حافظ، نیما ، کترین جانسون ، آبراهام لینکلن و خط‌شکن‌هایی مثل این‌ها شدن. آیا من و تو هم خط شکن خواهیم بود؟

توی مترو، تاکسی، صف نونوایی و . حتما چندتایی از این جملات را شنیدید: "الان چشم دنیا به ماست ببین با تحریمای آمریکا جا می‌زنیم یا نه!" "میدونستی 99.9 درصد دانشمندای ناسا ایرانین؟" "شما برو اروپا تعداد ایرانیاش از خودشون بیشتره. اینقدر که ایرانی اونجا هست از هیچ جای دیگه نیستن. من خودم 50هزار سال اروپا بودم. پروازم همین 30ثانیه پیش از لندن نشست!" و قص علی هذه.

ولی واقعا این حرفا تا چه حد واقعیت داره؟ آیا مردم دنیا از عبادت‌گاه‌های بودایی چین تا سواحل آفتابی غرب آمریکا دارن لحظه به لحظه دلاوری‌ها و حماسه‌سازی‌های ملت قهرمان ایران! رو نگاه می‌کنن؟ آیا واقعا ایرانی‌ها از خرطوم فیل افتادن و قومی برگزیده، فوق‌العاده باهوش، موفق، حیرت‌انگیز، سوپرمن، بتمن و حتی اسپایدرمن هستند؟ آیا تعداد مهاجرین ایرانی در کشورهای مهاجرخیز بیشتر از بقیه ملت‌هاست؟ ریاضی می‌تونه جوابی بر تمام این مشکلات باشه. البته ما فراموش نمی‌کنیم که به قول ساندرز مک‌لین: "ریاضیات صحیح هست ولی صادق نیست". 

• ادعای اول: ایرانی‌ها خیلی باهوش ولی پشتکار ندارن

خب اول بریم سراغ بحث هوش. اگه درباره IQ ملت‌های جهان گوگل کنید؛ احتمالا صفحه اول و دوم مطالبی که به نحوی با کتاب بهره هوشی و ثروت ملت‌ها نوشته ریچارد لین و تاتو ون‌هانن مرتبط میشند مواجه می‌شید. اول بذارید نگاهی به آمار و ارقامی که این دو نویسنده منتشر کردن بندازیم!

طبق گفته این کتاب، ضریب هوشی ایرانی‌ها با آیکیو 84 در رتبه 57م از بین 82 کشور مورد بررسی قرار دارن. البته چند نکته درباره این کتاب رو نباید فراموش کنیم. اول اینکه داده‌های آماری بعضی از کشورها از منابع نچندان معتبر بدست اومده و آمار بعضی دیگه از کشورها هم اصلا وجود نداشته و نویسندگان ناچار شدن که از میانگین گرفتن آیکیو کشورهای همجوار یه عدد رو در نظر بگیرن.(مثلا گفته میشه در مورد ایران آیکیو بیان شده حاصل سنجش کمتر از 1000 نفر بصورت رندوم بوده!) دوم اینکه هدف کتاب اصولا این نیست و نویسنده میخواد اثر اقتصاد بر رشد هوش مردم و بلعکس رو بررسی کنه. برای توضیحات تکمیلی این مقاله nature در نقد این کتاب رو بخونید.

به هرحال از جایی که ما به لطف سیستم نچندان شفاف چرخش اطلاعات در ایران به آمار دیگری (چه معتبر و چه غیر معتبر) دسترسی نداریم؛ تحلیل‌ها را روی همین اطلاعات دست و پاشکسته انجام میدیم.

برهمگان واضح و م که ما تافته جدابافته نیستیم! آیکیو ملت عراق و ترکیه به مراتب از ایران بیشتره. (دوستان و عزیزانی که پروفسور سمیعی و میرزاخانی بدست آماده حمله هستید در نظر داشته باشید این ملل هم علیرغم تمام مشکلات ی، اجتماعی و اقتصادی افراد مطرحی در سطح جهان داشته و دارند. مثلا در ترکیه عزیز سنجر جایزه نوبل شیمی 2015 و اورهان پاموک نوبل ادبیات 2006 رو برنده شد!)

و البته درباره بحث کم‌کاری. اگر ملاک کار رو ساعات کاری در نظر بگیریم؛ بر اساس این مقاله مشرق نیوز ،بطور میانگین ایرانی‌ها سالیانه حدود 900 ساعت کار می‌کنند. (البته در همین مقاله ادعا شده در کشور‌های توسعه یافته ساعات کار روزانه بیش از 6 ساعت (معادل 2190 ساعت در سال) هست که معلوم نیست مقاله‌نویسان محترم این گزارش چنین آماری رو از کجا آوردن!؟)

به هرحال بر اساس آمار منتشر شده از OECD در سال2017 پرکارترین مردم جهان مکزیکی‌ها با 2257 ساعت در سال هستند و فقط دو کشور در جهان ساعت کاری بالای 2100 دارن که هیچکدوم هم توسعه‌یافته محسوب نمی‌شند!

بر اساس همین آمار میانگین ساعت کاری 1753 ساعت/سال هست که با توجه به آمار ارائه شده از مرکز آمار ایران، ایرانی‌ها یک‌سوم میانگین کار می‌کنن (خسته نباشین ملت قهرمان! :)

نکته جالب دیگه در این آمار اینه که آیا واقعا تلاش کردن ارتباطی با موفقیت داره؟ بله طبیعتا. اما جهان کم‌کم داره به این نتیجه می‌رسه که کار بیش از حد اثر مع داره. به عبارتی پرکارترین ملت جهان بودن افتخار نیست! در واقع میانگین ساعت‌کار OECD از 1822 در سال 2000 به 1744 در سال 2017 کاهش پیدا کرده!

• ادعای دوم: صددانه ایرانی دسته به دسته. با نظم و ترتیب تو ناسا نشسته

باز هم همه چیز زیر سر مشرق‌نیوزه. مشرق‌نیوز در این مقاله به نقل از سایت sapce.com (که یکی از معتبرترین نشریات فعال در حوزه هوا-فضا هست) ادعا می‌کنه که 43 درصد از کادرپژوهشی ناسا رو دانشمندان ایرانی تشکیل میدن. جدا از این بحث که شاید درصد افراد آمریکایی‌الاصل هم 43 درصد نباشه؛ سرچ‌های مکرر من در space.com با کلیدواژه‌های iranians in nasa , iranians, iran, persians هیچ نتیجه مرتبطی نداشت و مقالات موجود هم غالبا درباره فعالیت‌های موشکی-فضایی ایران بود.

حاصل سرچ در گوگل هم چندین مطلب نامرتبطه. فقط یکی از نتایج به نظر مرتبط میومد که از سایت iranian.com بود و منبع این سایت هم همون مشرق‌نیوز راستگو! هست.

بابک فردوسی مهندس آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا - انوشه انصاری اولین گردشگر زن فضایی

با این حال از موفقیت‌های ایرانیان در ناسا چشم‌پوشی نمی‌کنیم و به هموطن‌های فعال در ناسامون افتخار می‌کنیم. موفقیت‌هایی که توسط دانشمندهایی با سایر ملیت‌ها هم بدست اومده و دلیل خاص بودن ما ایرانی‌ها نیست. 

• خلاصه اینکه :

ایرانی‌ها چه در ایران چه در سراسر جهان مثل همه ملت‌های دیگه زندگی می‌کنن. ما مثل همه ملت‌های دیگه آدم خوب و بد داریم. فرهنگ و ضد فرهنگ داریم. عادت‌های مختلف و اخلاقیات متفاوت داریم. دستاوردهای علمی فرهنگی اجتماعی داریم. فداکار داریم؛ تروریست داریم. نابغه داریم؛ ابله داریم. کشور ایران هم مثل همه کشورهای دیگه فراز و فرودهایی داره. و هیچکس هم اونقدر بیکار نیست که لحظه به لحظه پیشرفت و پسرفت‌های ما رو رصد کنه. همونطور که ما پیشرفت‌های سنگاپور، گینه بیسائو، آرژانتین یا هر کشور دیگه‌ای رو لحظه به لحظه رصد نمی‌کنیم. چیزی که این وسط مهمه اینه که هر فرد به عنوان عضوی از یک کل به دنبال اصلاح و بهبود خودش باشه. با پیشرفت یک فرد، خانوادش، اطرافیانش، شهرش، کشورش، کشورهای دور و برش و در نهایت کل مردمان این کره خاکی؛ چه اون‌هایی که وجود دارن و چه اون‌هایی که هزاران سال بعد وجود خواهند داشت پیشرفت می‌کنن. چیزی که تغییر می‌کنه و از بین میره؛ مرزبندی‌ها و کشور‌ها و قومیت‌هاست. چیزی که باقی می‌مونه پیشرفت‌هاست!

درباره تفاوت میهن‌دوستی و فاشیسم هم می‌تونید این سخنرانی دکتر هراری در این‌باره رو ببینید:

راستی اگه از این مطلب خوشتون اومده فکر کنم از خوندن این یکی هم لذت خواهید برد.

این مطلب رو خیلی وقت پیش باید می‌نوشتم. اگه دانش‌آموز بودید یا هستید؛ با این مسابقات آشنایی دارید. مسابقاتی که وقتی اسمش رو می‌شنوید یاد سرودهای دسته‌جمعی و تئاترهای اغلب لوس و بی‌مزه دهه فجر می‌افتید ولی واقعیت ماجرا چیز دیگه‌ایه. به دلیل درازا و پهنای این موضوع، این شرح روایت و نقد رو در قالب 3 پست منتشر خواهم کرد.

برای شروع، بهتره با توضیحی درباره ماهیت این مسابقات و اتفاقاتی که در طول مراحل مختلف میفته شروع کنم در مطلب دوم از سیر تا پیاز رشته‌ای که خودم شرکت کردم (وبلاگنویسی) خواهم نوشت و مطلب سوم هم به پیشنهادات و انتقادات و داد و بیداد و گیس و گیس‌کشی اختصاص خواهد یافت!

• اصلا چهارتا نقاشی و آبرنگ بازی مسابقه میخواد؟

اولا که مسابقات فرهنگی هنری فقط نقاشی و آبرنگ‌بازی نیست. این مسابقات در حوزه‌های هنرهای نمایشی، دستی و تجسمی، رسانه و فضای مجازی، ادبی و پژوهشی و در نهایت هنرهای آوایی برگزار میشه. طبیعتا هر کدوم از این حوزه‌ها رشته‌های متعددی داره مثلا هنرهای آوایی شامل سرود، تکخوانی، تک‌نوازی‌ها و همنوازی (به ازای هر ساز یه رشته مجزا) و . میشه. (لیست کامل رشته‌ها)

ثانیا اینکه بله مسابقه می‌خواد. این مسابقه‌ها مهم‌تر از جو رقابتش بوجود اومدن آشنایی هست. متاسفانه یا خوشبختانه این جشنواره تنها فرصتی هست که آینده‌سازهای هر رشته (در صورت راهیابی به مرحله حضوری و کشوری) میتونند با هم ملاقات داشته باشن. همینطور افراد میتونن توانایی‌های خودشون رو با هم مقایسه و ضعف و قوت‌ها رو بهتر پیدا کنن. از طرفی اگه این ارتباط بعد از مسابقات هم ادامه داشته باشه؛ میتونه زمینه‌ساز همکاری‌های موثر بشه. البته آموزش و پرورش نچندان عزیز ما راه زیادی تا رسیدن به این آرمان داره اما همین الانشم هم این مسابقه اثرات مثبت زیادی داشته!

• ساز و کار مسابقات به چه صورته؟ مراحل؟ داوری؟

خدا روزی رو نیاره که گیر افراد بی‌اطلاع (سعی کردم به محترمانه‌ترین شکل ممکن توصیفشون کنم!) بشید. خب من پارسال اولین بار بود که شرکت می‌کردم و تقریبا از هیچی خبر نداشتم. مسئولین محترم مدرسه و آموزش و پرورش هم ظاهرا تجربه اولشون بود و یه مشت ناشی دور هم جمع شده بودن و حاصلش 4 تا رتبه کشوری از شهرستانی نچندان پرامکانات شد.

و اما مراحل:

1. مرحله اول ، مرحله آموزشگاه هست. آموزشگاه‌ها مجاز به ارسال تعداد افراد مشخصی هستن و طبیعتا اگه متقاضی بیشتر باشه (که نیست معمولا) باید مسابقه برگزار کنند. این مرحله بی‌سر و ته‌ترین مرحله‌ست. جدی نگیرید!
2. مرحله منطقه/شهرستان. با توجه به اینکه محل ست شما منطقه داشته باشه یا نه، توی یکی از اینا شرکت می‌کنید. توی این مرحله اگه شما آثار اجرایی (موسیقی، نمایش و امثالهم) داشته باشید؛ باید یه فیلم با حضور خودتون و معرفی‌نامه بگیرید و روی سی‌دی چیزی رایت کنید و از طریق مدرسه برای آموزش و پرورش ناحیه بفرستید. توی این مرحله داورهایی که با توجه به شانس، محل ست و رشته انتخابی شما میتونن توانا باشن یا نباشن، اثر شما رو داوری میکنند. (من که رشته وبلاگنویسی بودم مدرسه ازم خواست وبلاگم رو بریزم روی سی‌دی تا بفرستن اداره! بله سطح درکشون از وبلاگنویسی در همین حد بود. خلاصه اینکه پیر می‌شید تا مسابقه تموم بشه :) )
3. مرحله استان. خب اگه مرحله شهرستان رو قبول بشید؛ در صورتی که اثر قابل اجرا داشته باشید ازتون درخواست میشه تا دوباره و با راهنمایی‌های داوران و اساتید اثر رو ضبط کنید تا با کیفیت بهتری برای داوری استانی فرستاده بشه. اگرم آثارتون مثل وبلاگنویسی باشه؛ ممکنه یه نفر از آموزش و پرورش باهاتون تماس بگیره و بهتون توصیه کنه که وبلاگتون رو حتما بروز نگهدارید و قشنگش کنید (مگه لباس عروسه آخه!)
4. خب داوران محترم استانی بعد از اینکه زجرکشتون کردن و تقریبا از اومدن نتایج ناامید شدید؛ نتایج رو اعلام می‌کنن. از هر رشته چند نفر به عنوان نفر اول اعلام میشن. (که اگه شما هم اول شده باشید؛ دوباره همون فرد از آموزش و پرورش این‌بار شما رو حضوری دعوت میکنه و بهتون توصیه می‌کنه که همچنان به قشنگ کردن وبلاگتون ادامه بدید!) البته اینجا همونجاست که نباید خوشحال باشید که تشریف می‌برید کشوری! چرا؟ به این دلیل:
5. مرحله غیرحضوری کشوری! توی این مرحله احتمالا بدون اینکه کسی به شما خبر بده چه اتفاقی داره میفته، آثار شما فرستاده میشه برای داورین کشوری. (این بار اگه از رشته‌های اجرایی باشید دیگه فرصت ترمیم اثر نخواهید داشت پس نهایت تلاشتون رو توی همون اثری که برای استانی میفرستید بکنید) پس از یه مدت نسبتا طولانی، لیست افراد راه‌یافته به مرحله بعد اعلام میشه (البته بدون رتبه‌بندی). تعداد افراد قبولی در هر رشته متفاوته (رشته‌های ادبی، رسانه و فضای مجازی، مقاله‌نویسی و . که بصورت کارگاهی برگزار میشن تعداد قبولی‌های بیشتری خواهند داشت.)
6. مرحله حضوری کشوری. و بالاخره the winter is here. این مرحله تنها مرحله‌ای هست که بصورت حضوری برگزار میشه. یه شهر به عنوان برگزار کننده انتخاب و پذیرفته‌شدگان از سراسر کشور فرستاده میشن (تابستون 97 به علتی که هیچ‌وقت نفهمیدیم دوره توی تهران برگزار شد)

• مرحله کشوری چه خبره؟

خب بستگی داره رشتتون چی باشه! اگه جزو رشته‌هایی که اجرا دارن باشید؛ احتمالا تعدادتون کم خواهد بود و فقط اجرا خواهید داشت. اگه رشته‌هایی باشید که کارگاه دارن؛ توی تیم حداقل 20 نفری قرار خواهید گرفت. سنجش شما همزمان با آموزش انجام میشه. به عبارتی اساتیدی انتخاب میشن که همزمان با آموزش مفاهیم و نکات لازم، از شما سنجش هم به عمل بیارن. مرحله کشوری در طی چند روز انجام میشه. جدا از بحث خود مسابقه، برنامه‌های فوق برنامه هم در نظر گرفته شده که ممکنه لذت بخش باشه. اینجا همونجاییه که شما با یه عالمه دوست خوب از سراسر کشور آشنا میشید! در نهایت هم اختتامیه برگزار و نتایج اعلام میشه!

پی‌نوشت‌ها:
1. توضیحات تکمیلی درباره مرحله کشوری رو در یه پست جداگانه مینویسم!

2. برای نجات جان، حفظ سلامت روح و روان و پرهیز از انقراض بشریت، از بلندگوهایی که توی افتتاحیه و اختتامیه هست فاصله بگیرید! جوری صدای بلندگوها رو بلند میکنن که از مریخ هم شنیده میشه :)

3. اگه شما هم توی اینجور فستیوال‌ها شرکت کردین و تجربه‌ای دارین به اشتراک بذارید! اگرم در شرف شرکت هستین و سوالی دارید حتما بپرسید!

اشعار فریدن مشیری و نیما و بهار و شاملو و شعرای هم عصرشان را که بخوانید ، همه اش از کوه و دشت و ابر و باغ و . نوشته اند. شاید بگویید چه دل خوشی داشته اند. یارو نشسته یک ماه وقت گذاشته احوالات یک باغ بدون برگ را نوشته یا دیگری دماوند را توصیف میکرده و .
من هم میخوام داستان یک کَشتی را برایتان تعریف کنم. یک کشتی قدیمی، روی اقیانوسی خروشان! میخواهم از ناخدای کشتی بگویم. ناخدا انتخاب میشود تا دست خدا باشد در کشتی. ناخدا هست تا کشتی بیراهه نبود، از طوفان ها بگریزد و باد آن را در هم نکوبد. ناخدا نمی تواند بگوید من فکر نمی کردم طوفان بیاید یا نمی دانستم باد از شرق خواهد وزید. ناخدا باید همه کار بلد باشد. باید بداند چطور بادبان ها را باید جمع کرد یا اگر کشتی سوراخ شد باید چکار کرد و جیره غذا را چطور باید مصرف کرد و چگونه پارو زد. نمیشود یک نفر ناخدا باشد بعد هر وقت خواست از اختیاراتش استفاده کند و هر وقت نخواست به ملوان بگوید کشتی را هدایت کند. نمیشود ناخدا تصمیم بگیرد و بعد بگوید پاروزن ها آن را اجرا کردند من کاره ای نیستم. اگر یک روز بادبان حین جمع کردن پاره شد ، نمی‌تواند بگوید من به ملوان ها گفتم بروید خودتان فکر کنید یک جور بادبان را جمع کنید من درباره بادبان ها اطلاعی نداشتم. خب تو که نمی دانستی بادبان چیست و عرشه کجاست ؟ چرا ناخدا شدی ؟ اصلا تو در ناخدایی ریش سفید کردی بعد از این همه مدت چرا یاد نگرفتی ؟ اگر هم می دانستی، مسئولیت غرق شدن کشتی را برعهده بگیر. ناخدا برای این نیست که هر وقت کشتی به خشکی رسید تشویقش کنند زمان شکست هم باید مسئولیت بپذیرد. خلاصه اگر زمانی سوار یکی از این کشتی ها شدید ، با قایق نجات خودتان را به کشتی بغلی برسانید. یک جایی که ناخدا به جای پاسخگویی ، بلندگوهای کشتی را قطع نکند!

ظاهرا در ساری مراسم سوگواری برای کشته شدگان فاجعه سقوط هواپیمای اوکراینی برگزار شده بود و مردم آمده بودند شمع روشن کرده بودند. مامورین هم ریخته بودند تا شمع ها را خاموش کنند.

مامور گفت : برید سر قبرش شمع روشن کنید

زن جواب داد : قبر داره مگه ؟ کدومشون قبر دارن ؟

مامور تشر زد : همه!

حالا که فکر میکنم میبینم بیراه هم نمی گفت. همه قبر دارند اینجا. یکی شرافتش را به خاک سپرده ، دیگری چشمانش را ، یکی گوش هایش ، آن یکی وجدانش ، پیرمردی جوانیش ، جوانی امیدش ، کودکی پدرش ، پدری کودکش .

یک تکه از همه ما مدفون شده زیر خروارها خاک؛ مهم آن است که آن تکه چه باشد .